Nick Moss mogen we absoluut bestempelen als een gevestigde naam in de blueswereld. Deze 'grote meneer' speelde in het verleden als (bass)gitarist met artiesten als Buddy Scott, Jimmy Dawkins en Jimmy Rogers. Na jarenlang een 'bandlid' te zijn geweest, besloot hij voor zijn eigen kansen te gaan en lanceerde hij zijn solo carrière. Dit was een slimme zet van Moss.

De Nick Moss Band is van vele markten thuis, denk aan Texas-, Chicago-, jumpblues, variërend van uptempo, midtempo, slow- en soulblues. Nick Moss’ gitaarspel, dat bij mij soms associaties oproept aan Albert King en Buddy Guy, is de ene keer relaxed, dan lyrisch en hij kan dan weer fel te keer gaan. Een uitstekende gitarist en het is niet voor niets dat iemand als Ronnie Earl hem tot een van zijn favoriete gitaristen rekent. De Nick Moss Band won door de jaren heen diverse prijzen en kende wisselende bezettingen. Onder meer Mike Ledbetter maakte in het recente verleden deel uit van deze groep

Het wisselen van de bezetting van de band gebeurde zeer recent weer, en hoe! Mondharmonica-virtuoos Dennis Gruenling werd toegevoegd aan de band. Gruenling's passie voor de mondharmonica mogen we inmiddels een levensproject noemen, van jongs af aan is hij bezeten door het instrument en dat is te horen.

De excentrieke Gruenling heeft al een succesvolle solo-carriè op zak en ook hij speelde met de 'groten der aarde': Pinetop Perkins, Snooky Pryor, John Mayall, Southside Johnny & the Asbury Jukes, Mick Taylor, Jimmy Dawkins, Rod Piazza, Rick Estrin, Kim Wilson, Rusty Zinn en Mark Hummel deden allen een beroep op hem! Gruenling is een topper op alle fronten, geen wonder dat hij met enige regelmaat in de prijzen valt en de nodige awards heeft binnengehaald.

Moss & Gruenling hebben nu de handen ineen geslagen en dat kon niets anders beloven dan vuurwerk. En hier waren we getuige van want deze twee bluesvirtuozen hadden samen met een ijzersterke begeleidingsband de 33ste editie van dit festival superieur afgesloten. De dag voordien hadden we in hun hotel een zeer ontspannen gesprek met deze heren.

recensie

Singer-songwriter / gitarist Nick Moss werd geboren en groeide op in Chicago, IL, “home of the blues”. Muziek was thuis een constante, aangezien zijn moeder een uitgebreide collectie R&B platen had. Van jongs af aan raakte Nick op die manier vertrouwd met de muziek, waar hij later succesvol mee werd. Bovendien had hij het geluk dat hij een erg muzikale oom had, die voor hem voor zijn verjaardag of Kerst geen traditionele geschenken, maar echte vinylplaten kocht. Het kon daarom niet uitblijven dat Nick Moss ook besloot om zich te bekwamen als gitarist.

Na zijn eerste podium ervaringen met zijn broer (1988/1990) was er al snel geen houden meer aan toen hij ook de in de grotere clubs uitgenodigd werd. Zo belandde hij voor het eerst als bassist bij bluesman Buddy Scott en later zowat voor een jaar in de begeleidingsband Jimmy “Fast Fingers” Dawkins. Zijn tijd bij The Legendary Bluesband (1991/1994) was totaal anders. Daar kwam hij in aanraking met bandleden als Pinetop Perkings, James Cotton en Junior Wells, die hem niet alleen leerde hoe je de blues moet spelen, maar ook hoe je blues moet voelen. Voor een kerel die amper twintig was, was dit een hele belevenis. Vervolgens speelde hij (1994/1997) in de band van Jimmy Rogers. Daar kreeg hij de gelegenheid om zijn eigen speelstijl te ontplooien, een ideale leerschool zoals later bleek.

Na de dood van Jimmy Rogers (1897-1933) vond Nick de tijd rijp om aan een eigen carrière te beginnen. Aanvankelijk was dat met zijn groep The Flip Tops en de originele ritmesectie met wie hij gespeeld had bij Jimmy Rogers (met o.a. Kenny Smith -zoon van Willie “Big Eyes” Smith- Mark Fornek en Lynwood Slim). Momenteel is Nick nog het enige echte groepslid.

Anno 2018 en twaalf albums later is Nick Moss een begrip in de internationale blues scene. Getuige ook nu weer zijn de nominaties in drie categorieën, tijdens de 38ste Blues Music Awards in december 2017. Nick Moss  tomeloze streven om zwarte en blanke muziek samen te brengen is op zijn minst verdienstelijk te noemen. Niet door het ene ten voordele van het andere te verminken en op die manier goedkope crosscovers te realiseren, maar door vrijelijk in beide milieus te vertoeven. Nick Moss heeft zich ontpopt als een gitarist die de geheimen van de juiste dosering onder de knie heeft. Alles zit perfect verpakt in een retro-sfeer met eigen nummers, snedig gitaarspel en de gepaste vocalen.

‘The High Cost of Low Living’ (de opvolger van ‘From the Root to the Fruit’ [2016]), zijn debuut bij Bruce Iglauer’s Alligator Records, is de titel van Moss’ twaalfde album dat in maart uitkomt. Naast hem op de album hoes en op de podia, staat de charismatische showman/mondharmonicaspeler Dennis Gruenling, die mee de sterke Chicago groove bepaalt. Als teenager besloot Gruenling na het beluisteren van ‘Harp Attack’ [1990] (een muzikaal harmonica treffen van James Cotton, Junior Wells, Carey Bell & Billy Branch) om zelf ook harmonicaspeler te worden. Hij vond zijn verdere inspiratie bij Little Walter en George “Harmonica” Smith, maar ook bij jazz tenorsaxofonist/klarinettist Lester Young (1909-1959) en de energieke tenorsaxofonist in de Jazz en R&B, Red Prysock (1926-1993). Lees hier verder de recensie ...

Eric Schuurmans

Foto © Manon Houtackers
meer foto's Manon Houtackers